Een onvrijwillig blik vandaag op de kop van een grote Duitse weekblad, DIE ZEIT, en die hele tragedie, U kunt het ook farce noemen, die zich in Syrië afspeelt sinds nu twee en een half jaren, was er in een frase gecomprimeerd:
'Wer sind die Bösen, wer die Guten?' (Wie zijn de kwaden, wie de goeden?)
Alsof het niet klaar zou zijn achter manden vol van bloedbaden aan de civile bevolking, achter gruwelijke gewelddaden, georganiseerde verdrijvingen en wat weet ik nog al perversiteiten, die wij, aan het lot van de vredelijke betogers deelnemende tijdgetuigen, hebben bekomen te zien, te horen en in enkele gevallen ook te voelen (zodan wij hebben gehad de moed en ons een eigen bildje gemaakt van de situatie in het land). Goed, die onder ons, die er niet de menselijke ramp in Syrië zijn gevolgd, mag het omdat ze niet zijn interesseerd gewezen, omdat ze absolut niet klaar komen met de ultrabrutale beelder die van dag op dag worden getopt alsof een regionale splatter-festival gaat draaien - die zijn in mijn ogen excuseerd maar: iedereen van die welke de horror sinds de beginning volgen moet zich de maag omdraaien bij deze krantenkop.
Wat U vandaag meebekomt vanuit Syrië mag je niet, nooit kunnen vergelijken mee de oorspronkelijke opstand tegen een regime dat over ruim 5 decennia alleen geweld en repressie kennde in omgang met de eigen bevolking: broodje hagelslag voor een geselecteerde minoriteit, zweep en electrokabels voor de rest. Daarop hebben de mensen geen zin meer gehad (eigenlijk begrijplijk, of?).
De herstel van vrijheid en waardigheid, dat was hun oorspronkelijke doel. En is het altijd nog. Er waren in de beginning geen 'terroristen', die met precies dezelfde brutaliteiten hebben geantwoord op de acties van de Assad-vasallen. Nee, er waren alleen vredelijk protesterende lui vanuit alle delen van de bevolking die er zijn gegaan op de straten, binnenkort realiseerend dat ze misschien terug naar 't huis komen achter een demonstratie. Ze wilden geen dictatuur meer hebben, geen angst meer hebben, van een moment op de andere vastgezet en gechicaneerd te worden.
Maar jammers: de politische elite rondherom negeerde deze feit en dat over nu - juist - twee en een half jaren (wat een toeval ook ..).
Wanneer ik nu ga terugblikken blijft precies een woordje dat mag uitdrukken wat ik voel achter die tijd:
God-ver-domme!
Wij, aandeelnemende mensen, burgers, wij alle, moeten ons onvermijdelijk schuldig voelen omdat wij deze politische kaste, die nu den mensenrechten per ignorantie in de afvalbak trappen, hebben gekozen, op democratische manier. Bovenstaande interessen zijn dan toch meer belangrijk.
Het spiraal van geweld die het Assad-regime heeft in gang gezet volgde het counter-spiraal van dadenloosigheid met die de rest van de wereld gereageerde. Bijvoorbeeld: de vuile cocktail om de verschillende 'fact-finding missions' (Denk U maar terug aan de oranje vesten van de observatoren die de Arabische Liga ooit had geschickt: een farce. en daarnaar de Bluehelmets van de Verenigte Naties: de comparatief van een farce.) bekomt er nu nog een topping vanuit slagroom mee de VN-inspectie of het regime heeft ingezet chemische wapens of niet.
Zekers, het mag altijd anders komen dan verwacht maar het uitslag van deze inspectie, sorry, die staat eigenlijk alvast: misschien, wel, niet eenvoudig te zeggen, het kan, maar het kan ook niet, dus: afwachten, kopje tee drinken en de Syrers bij het omkomen toekijken.
Precies die Syrers die niet het image van de langbaardige, religieus gemotiveerde fanatisme-vertegenwoordigers voldoen.
God-ver-domme!
